Rozmowa z Iwoną Teresą Kurowską, żołnierzem Wojsk Obrony Terytorialnej.

Kiedyś panny za mundurem biegały sznurem. Dziś same zakładają piękne uniformy wojskowe. To taki współczesny sposób zwracania na siebie uwagi?

– To zupełnie nie o to chodzi. My, kobiety nie musimy mundurami wabić mężczyzn. Model mężczyzna- wojownik, kobieta-opiekunka wojownika dawno przeszedł do lamusa. W czasach wojennych wiele kobiet walczyło z bronią w ręku, chociaż nie wszystkim dane było założyć mundury. Mundur jest faktycznie twarzowy. Każdy w nim dobrze wygląda, ale najważniejsze jest, że noszę na nim polskiego orła i najpiękniejszą biało-czerwoną.

U Pani wojskowe zainteresowania ujawniły się dość późno, bo po urodzeniu czworga dzieci i wychowaniu dwóch dorosłych synów.

– To nie do końca jest tak. Miłość do tradycji wojskowych zrodziła się u mnie w czasach harcerskich. Zaczynałam w ZHP, ale prawdziwe wychowanie harcerskie zdobyłam w przykościelnym hufcu księdza Mariana Daniluka. Jeździliśmy kursowymi pociągami z pełnym ekwipunkiem na plecach. Nikt nie woził nas autokarami. Sami musieliśmy budować obozy, przygotowywać posiłki, a przy tym narażać się na szykany milicji. To był bardzo wymagający survival. Lubiłam to, bo zawsze byłam trochę chłopczycą. Łaziłam po drzewach, płotach...

Rodzice na to się godzili?